Dat er slechts vijf gelukkigen mochten deelnemen aan het afgelopen wijnuitstapje naar wijngaard “de Daalgaard” in St. Agatha en Wijnhuis “Lodewijk Napoleon” in Ravenstein de afgelopen dertiende mei was bij de uitnodiging niet meegedeeld. Anders waren er heel wat meer inschrijvingen geweest en loting een onvermijdelijke donderwolk geweest boven het gebeuren. Edoch de vijf deelnemers, die zich wel hadden opgegeven, ontliepen een loting en beleefden een heerlijke middag en avond.
Het weer werkte geweldig mee bij ons middagbezoek aan de oudste wijngaard in de wijde omgeving. In 1983 werd een hectare beplant met diverse druivensoorten en nu veertig jaar later kan met recht, voor de nog niet opnieuw geplante stokken, gesteld worden dat zij vieille vigne mogen heten.
Deze titel, of vergelijkbaar Nederlands synoniem, werd overigens op geen der etiketten aangetroffen, hetgeen pleit voor de bescheidenheid van de eigenaren Marcel en Hilde Peereboom. Dat deze bescheidenheid niet geheel terecht is, bemerkten we in ons drie uur durend bezoek. Na een uitleg over de geschiedenis van de wijngaard, volgde een gang tussen de gezond ogende ontbottende stokken van de diverse soorten, waarna we mochten aanschouwen in de “kelder” dat de wijngaard vrijwel self-supporting kan opereren. Eigen pers, vaten, etc.
De proeverij van zes van de acht geproduceerde wijnen was een openbaring.
Allereerst mochten we een heerlijke schuimwijn proeven, terecht “Maasparel” genaamd, en gemaakt van Riesling en Bacchus.
Daarna volgden een viertal witte wijnen, die zonder uitzondering opvielen door hun frisheid, balans en zuiverheid, met de kenmerken van hun druivensoorten.
Twee waren een cuvée met de toepasselijke namen: St. Agather, gemaakt van wederom Bacchus en Schönberger, en Wilde Hilde, samengesteld uit Johanniter, Riesling en Traminer.
De andere twee een Riesling en een indrukwekkende, heel mooi gemaakte Gewürztraminer.
De afsluiter was de enige rode wijn, die de Daalgaard produceert, gemaakt van de in Oostenrijk veel aangeplante Zweigelt. Eigenlijk de minst interessante van de zes geproefde wijnen.
Een voortreffelijk met ruim kaas bezaaid plankje tot slot gaf nog kans de kliekskes wijn te herproeven,…………. en ze bleven top.
Een aanrader derhalve voor andere bailliages. Voor informatie is er een prima website.
Na onze gastheer Marcel en gastvrouw Hilde uitgebreid bedankt en nogmaals gecomplimenteerd te hebben, werden de autoneuzen op Ravenstein gericht om daar verder te pruuven en zo bleek achteraf heel lekker te eten.
Ravenstein is niet alleen de woonplaats van onze nieuwbakken Groot-Officier Anita Schrijvers, maar ook een oud, gezellig en pittoresk vestingstadje met sinds drie jaar een uitzonderlijke wijnzaak, gevestigd in een van de oudste Brouwershuizen van ons land: “Lodewijk Napoleon”
Welkom geheten werden we door gastvrouw Joyce en “chefkok” Ronald met een briljante champagne millisime uit 2012 van voornamelijk Pinot Meunier van het huis Moutardier. Als schril contrast schonk zij daarnaast een halfje cremant de Bourgogne. Brut en oninteressant.
Het eerste voorgerecht was allerminst oninteressant, een zeer smakelijke rijkgevulde gehakte biefstuk met kappertjes, tesamen met de tweede wijn: een natuurwijn uit Swartland, Zuid-Afrika, gemaakt door de helaas veel te vroeg overleden talentvolle sommelier Lotte Wolf van de semillondruif. Onvoorstelbaar zeker gezien het oogstjaar 2015.
Bij een kostelijke gebonden soep, van Kroatische afkomst zo werd ons verzekerd, kregen we een absolute zeldzaamheid uit Portugal, gemaakt door tovenaar Dirk van de Niepoort.
De witte Douro Branco Niepoort 2019, gemaakt van vier onuitspreekbare witte varianten uit Portugal, maar lijkend op een hoogedelgestrenge Bourgogne. Door kenners kortgeleden, blind, verward met een top Puligny Montrachet. Inderdaad top en bij de soep zo smerig lekker.
Het hoofdgerecht was mooi gegaard streepjesvlees, waar we een Spaanse kanjer bij mochten proeven uit Castilla y Léon, gemaakt van de Tempranillo met de naam Whisba, 15 maanden gerijpt op Whiskyvaten van het huis Rodriguez en Sanzo uit 2020.
Dat ook het toetje een smakelijke begeleidster kreeg, was al geen verrassing meer: Tarapacá, late harvest uit Chili, delicaat en fris.
Wat een dag, wat een feest, en wat een geluk dat ik niet ingeloot hoefde te worden om er bij te mogen zijn. Dit had ik niet willen missen. Thuisblijvers jullie hadden echt ongelijk.
En tot slot moesten we afrekenen, en daar waar na een matige maaltijd in een sterrenrestaurant alleen de rekening van sterrenniveau blijkt, bleek hier de rekening van deze sterrenmaaltijd van microscopisch niveau.
Kortom het was weer top.
Harry Daudeij, bailli LCP
